معلم ورزش مهربانم مرا ببخش
فرهاد داودوندی- بروجرد:
تقدیم به همه معلمان ورزش دلسوز و بخصوص جناب آقای حسین فهیمی معلم و پیشکسوت ورزشی خوش نام ایران، لرستان و بروجرد
آقا اجازه! باید زودتر از اینها انجام وظیفه می کردم و از افرادی به مانند شما، که عمری را در راه رشد ورزش این شهر و دیار سپری نموده اید یاد می نمودم.
آقا اجازه! چکنم که شاگرد قدر ناشناس شما در دهه پنجاه در مدارس بروجرد، همچنان قدر ناشناس است و زحماتی که معلمان ورزش مهربانی امثال شما، در راه رشد ورزش این شهر و جوانان این شهر کشیده اید، را به بوته فراموشی سپرده است.
آقا اجازه! معلم ورزش مهربانم، مرا ببخش، اگر امروز علاقمند به ورزش هستم از زحمات معلمان ورزشی است که ورزش را با عشق و علاقه به وجود بچه ها می آموختید و اگر نمی توانم قدر زحمات شما و امثال شما، معلمان ورزش دوران درس خوانی ام، را پاس بدارم به حساب همان بازیگوشی دوران مدرسه ام بگذارید، که هیچگاه درک نکردم و نخواهم کرد که قدردان زحماتتان باشم.
آقا اجازه! نمی دانم چرا هر وقت از دور شما و بقیه معلمان ورزش دلسوز، دوران درس خوانی ام را می بینم هوس می کنم، برخلاف دوران کودکی ام که از حجب و حیای زیاد نمی توانستم آب دهانم را قورت بدهم و درست و حسابی توی دفتر مدرسه حرف بزنم، بیایم جلو و مقابل دیدگان ورزشکاران جوان، دستتان را ببوسم
و با قورت دادن آب دهانم، برای یکبار هم که شده صاف توی چشمانتان نگاه کنم و با صدای رسا، بگویم بخاطر سهل انگاریم، درگرامیداشت یاد همه معلمان ورزشی دوران زندگیم، مرا ببخشید!
آقا اجازه! فقط کاش درس آخر را هم نشان من می دادید! همان درسی که می گفت: قدر استاد نکو دانستن، حیف استاد به من یاد نداد!
آقا اجازه! از دور دستتان را می بوسم و برایتان آرزوی بهترین ها را دارم.این بود همه حرفهای شاگرد بازیگوش سابق شما!
آقا اجازه! بریم بشینیم!
